به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه نشنال اینترست در یادداشت تازه خود به‌قلم «جیمز جی کارافانو» «استفانو گراتزیوسی» نوشت: طی چند سال گذشته، بروکسل و برلین تصمیمات نادرست بسیاری را در حوزه انرژی گرفته‌اند، تصمیماتی که اروپا را به‌طور فزاینده‌ای به گاز روسیه وابسته کرد.
کرملین توانسته است از این وابستگی برای تحت فشار قرار دادن کشورها جهت همراهی با پروژه‌های توسعه و سرکوب کردن مخالفت‌های آن‌ها نسبت به سیاست‌هایی که به ضرر روسیه است، استفاده کند.
تهاجم ولادیمیر پوتین به اوکراین همه این‌ها را تغییر داد. کشورهای اروپایی اکنون در حال انجام اقداماتی برای کاهش وابستگی خود به انرژی روسیه هستند.
به عنوان مثال، کمیسیون اروپا توافقنامه‌ای را امضا کرده است که به اسرائیل(رژیم صهیونیستی) اجازه می‌دهد صادرات گاز طبیعی به اتحادیه اروپا را از طریق مصر افزایش دهد.
رم نیز اخیراً موافقت کرد همکاری خود را با الجزایر در زمینه انرژی افزایش دهد.
این معامله الجزایر را به تامین‌کننده اصلی گاز ایتالیا تبدیل می‌کند. پاریس برای تقویت تولید انرژی هسته‌ای و هیدروژنی با امارات قرارداد امضا کرد.
در ماه می، آلمان با قطر درباره گاز طبیعی مایع به توافق رسید. عربستان در چندین بخش از جمله انرژی با یونان قراردادهایی امضا کرد.
اتحادیه اروپا اخیرا قراردادی را برای دستیابی به گاز طبیعی از طریق کریدور گاز جنوبی، یک سری خطوط لوله که گاز آذربایجان را از طریق گرجستان و ترکیه به اروپا منتقل می‌کند، امضا کرده است.
خبر بد اینجاست که همه این‌ها برای تامین نیازهای انرژی اروپا کافی نیست. به علاوه، این تصور که این معاملات می‌توانند به‌عنوان اقداماتی برای جلوگیری از تبدیل شدن اروپا به قاره‌ای که تنها از انرژی‌های تبدیل‌پذیر استفاده می‌کند، تبدیل شوند، نادرست است.
انرژی‌های تجدیدپذیر احتمالاً هرگز به اندازه‌ای تولید نخواهند شد که با میزان نیاز انرژی در اروپا سازگاری داشته باشند. اگر اروپا در تلاش برای به صفر رساندن سوخت کربن پافشاری کند، هیچ‌کس در زیرساخت‌های گاز و نفت سرمایه‌گذاری نخواهد کرد و در این شرایط، این دارایی‌ها ظرف چند سال تعطیل می‌شوند و فرصتی برای بازپرداخت سرمایه‌های خود نخواهند داشت.
همچنین، تنوع بخشیدن به تامین‌کنندگان انرژی خارجی خطر ژئوپلیتیکی را از بین نمی‌برد. آمریکا و کشورهای اروپایی مانند ایتالیا و آلمان، باید سیاست‌های انرژی عملی‌تر و موثرتری را اتخاذ کنند. این سیاست‌ها شامل افزایش اکتشافات داخلی و توسعه سوخت‌های مبتنی بر کربن و بازگشایی نیروگاه‌های هسته‌ای است.
