روز سه‌شنبه، ۹ سپتامبر، جنگنده‌های صهیونیستی به دوحه، پایتخت قطر، حمله کردند. این اولین حمله اسرائیل به دوحه از زمان آغاز درگیری در غزه بود.

بیایید صادق باشیم: مقاومت در برابر دیدن ویدئوی سقوط یک هواپیما یا فروریختن یک ساختمان کار ساده‌ای نیست. همان کشش تلخ و هولناک را می‌توان

 چند روز پس از حمله به رآکتور هسته‌ای اوسیراک عراق در ۷ ژوئن ۱۹۸۱، مناخیم بگین، نخست‌وزیر وقت اسرائیل، در برابر موج گسترده انتقادهای بین‌المللی،

صفحه شطرنج ژئوپلیتیکی خاورمیانه وارد مرحله تازه‌ای شده است؛ مرحله‌ای که در آن محاسبات راهبردی ایران بیش از پیش تحت تأثیر تهدیدهای خارجی و چالش‌های

 اهمیت کریدورهای تجاری در گسترش مناسبات اقتصادی موجب شده است که شاهد افزایش روزافزون تعداد این مسیرها باشیم؛ به‌گونه‌ای که پس از ماجرای زنگزور که

 کریدور داوود بخشی از راهبرد کلان اسرائیل برای مهندسی قدرت در خاورمیانه و مکمل کریدورهای نتزاریم (در غزه) و فیلادلفیا (مرز غزه و مصر) است.

تا پایان ماه اوت، بریتانیا، فرانسه و آلمان، سه کشور اروپایی باقی‌مانده در توافق هسته‌ای ۲۰۱۵ ( برجام) باید تصمیم بگیرند که آیا مکانیسم «اسنپ‌بک»

منابع آگاه در منطقه به رسانه امواج مدیا گفته‌اند که روسیه پیش‌نویس قطعنامه‌ای را در مورد تمدید قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل که قرار است

بیش از دو ماه پس از آغاز درگیری مستقیم میان تهران و تل‌آویو، تنش‌ها بار دیگر رو به اوج گذاشته است. مقامات اسرائیلی با تشدید

نشریه آمریکایی فارن افرز در گزارشی تحلیلی اذعان کرد که سیاست «فشار حداکثری» واشنگتن علیه جمهوری اسلامی نه‌تنها نتوانسته ایران را به عقب‌نشینی وادار کند،

 «کریدور زنگزور یا مسیر ترامپ» که اخیرا در کاخ سفید از آن رونمایی شد، به یکی از پروژه‌های بحث‌برانگیز ژئوپلیتیکی و اقتصادی در قفقاز جنوبی

در رویدادی مهم در صحنه سیاسی و ژئوپلیتیک، «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور ایالات متحده، از برگزاری آنچه خود «توافق صلح تاریخی» میان ارمنستان و جمهوری آذربایجان