بهگزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه نیوزویک در گزارشی بهقلم «جرج منشیان» نوشت: صلحبانان روسی در پایگاه خود در قرهباغ مورد استقبال قرار میگیرند، در حالی که دهها هزار غیرنظامی ارمنی قومی بهدنبال امنیت هستند؛
این فاجعه نتیجه کارزار طولانی آذربایجان برای پاکسازی قومی منطقه از جمعیت ارمنی بود که جامعه بینالمللی در سکوت کامل فقط تماشا میکند.
پس از یک روز تجاوز، درگیری و خونریزی، با میانجیگری روسیه، آرتساخ با نیروهای آذری به توافق آتشبس دست یافتند.
آتشبس همچنان پابرجاست، اما سرنوشت ۱۲۰ هزار ارمنی همچنان زیر سؤال است.
انتخاب متحد نظامی ارمنستان یک اشتباه غمانگیز بوده است. روسیه بهعنوان یکی از اعضای ائتلاف نظامی سازمان پیمان امنیت جمعی (CSTO)، باید در جریان جنگ دوم قرهباغ در سال ۲۰۲۰، به کمک ارمنستان میآمد، اما این کار را نکرد.
نفوذ روسیه در منطقه سقوط کرده است و اکنون ارمنستان باید بهدنبال ضامنهای امنیتی قویتری باشد.
در قفقاز، همهچیز به این بستگی دارد که چگونه نهادهای غربی با پیامدهای این حمله اخیر آذریها مقابله کنند و آیا میتوانند جایگزینی برای نفوذ ضعیف روسیه ارائه دهند.
آمریکا و متحدانش باید اطمینان حاصل کنند که جاهطلبیهای آذربایجان در مورد ارمنستان برای همیشه پایان مییابد.
این به معنای مذاکره برای یک توافق صلح دائمی است که رژیم آذربایجان را نیز به تضمین حقوق، امنیت و آزادی ارمنیهای قومی ملزم میکند، قبل از اینکه خیلی دیر شود.
برای اطمینان از تکرار نشدن جنایات جنگی علیه غیرنظامیان ارمنی، آذربایجان باید با اعزام بازرسان بینالمللی حقوق بشر موافقت کند، درخواستی که از پیش رد شده بوده است.
این مسئله کاملاً حیاتی خواهد بود که آیا غرب میتواند بر ترکیه و اسرائیل که هر دو از حامیان قوی آذربایجان هستند، برای حمایت از تعهد پایدار به صلح تأثیر بگذارند.
اگر نمیتوانند، پس دولتهای غربی باید بهطورجدی تحریم صادرات نفت و گاز آذربایجان را در نظر بگیرند.
بهطور همزمان، حمایت اقتصادی باید به ارمنستان ارائه شود تا او بتواند اقتصاد انعطافپذیرتری بسازد. با یک معامله خوب، یک اقتصاد مرفه برای ارمنستان ساخته میشود که دیگر به سیستم مالی در حال فروپاشی روسیه متکی نباشد.
در نهایت، اگر آمریکا نتواند خلأ امنیتی قفقاز را پر کند، نهتنها تسلط خود را بر منطقه تضعیف از دست خواهد داد، بلکه در را به روی تراژدیهای بیشتری باز خواهد کرد.