به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه تاون هال در یادداشتی به‌قلم «امانوئل اوتولنگی» نوشت: رئیسی روز دوشنبه سفر پنج‌روزه خود را از ونزوئلا، کوبا و نیکاراگوئه، سه کشور آمریکای لاتین که توسط حکومت‌های مستبد و ضدغربی اداره می‌شوند، آغاز کرد.
سه سلف رئیسی همگی قبلاً از منطقه دیدن کردند و اتحاد ایران با اقتدارگرایان محلی چیز جدیدی نیست؛
اما این بار، چشم‌انداز استراتژیک متفاوت است. رئیسی آمده است تا سهم ایران در غنائم را بگیرد.
جمهوری اسلامی ایران از بدو تأسیس در سال ۱۹۷۹، به دو دلیل به آمریکای لاتین به‌عنوان بستری مساعد برای صدور انقلاب خود نگاه کرده است.
رهبری روحانی تهران جذابیت ایدئولوژی ضدآمریکایی را به رسمیت شناخت و نزدیکی جغرافیایی منطقه به آمریکا را ارزشمند دانست.
طی سال‌ها، ایران ائتلاف‌های دولت با دولت را ایجاد کرده و درعین‌حال ایدئولوژی خود را از طریق تبلیغ مردمی، قدرت نرم و پلتفرم‌های اطلاعات نادرست که برای مخاطبان اسپانیایی‌زبان طراحی‌شده است، گسترش داده است.
آنچه در اوایل دهه ۱۹۸۰ به‌عنوان تلاشی ظریف و محتاطانه برای تبلیغ جهان‌بینی ایران انقلابی از طریق مساجد و مراکز فرهنگی آغاز شد.
به لطف اتحادهای فراملی ایران با جنبش‌های چپ تندرو و نظام‌های همفکر، به‌طور فزاینده‌ای رسا و قابل‌مشاهده است.
جمهوری بولیواری نفت‌خیز ونزوئلا برای تقریباً دو دهه شریک ضروری ایران در منطقه بوده است.
در دوران ریاست‌جمهوری «هوگو چاوز» -رئیس‌جمهور ونزوئلا- و محمود احمدی‌نژاد، رئیس‌جمهور ایران، کاراکاس تسهیل‌کننده اصلی تلاش‌های تهران برای مقابله با تحریم‌ها بود.
این دو دولت سرمایه‌گذاری‌های تجاری و مؤسسات مالی را در ونزوئلا تأسیس کردند که از آن‌ها برای پول‌شویی ایران و تهیه فناوری تحریم‌شده استفاده می‌کردند.
آن‌ها همچنین پروازهای تجاری مستقیم بین پایتخت‌های خود را راه‌اندازی کردند و همکاری نظامی را آغاز کردند.
آمریکا قبلاً قدرت اجتناب‌ناپذیر در نیمکره غربی بود. اکنون باید با رقبایی مبارزه کند که برای تحمیل جهان‌بینی خود و قدرت بخشیدن به کسانی که آن را به اشتراک می‌گذارند، دست از هیچ‌چیز نمی‌کشند.
سفر رئیسی مزایای مشخصی را به همراه داشت: موافقت‌نامه‌هایی برای گسترش همکاری در معدن، کشتیرانی، پتروشیمی و صنعت نفت، تجارت، مخابرات، علم و نوآوری، تحقیقات پزشکی و دارویی، کشاورزی، فرهنگ، مبادلات دانشگاهی و غیره. در لحظه ضعف آمریکا، ایران فرصتی را حس کرده است:
اکنون زمان آن است که بر پایه‌هایی که صبورانه در دهه‌های گذشته گذاشته‌شده است، بنا شود.
