به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، خبرگزاری رویترز در یادداشت تازه خود به بررسی این موضوع که کشورهای عربی چگونه موضع خود را در قبال سوریه تغییر دادند پرداخت و نوشت:
عربستان
عربستان در اوایل درگیری‌های خود، شدیداً علیه اسد، رئیس‌جمهور وقت سوریه ظاهر شد که نشان‌دهنده نگرانی در مورد نفوذ منطقه‌ای متحد او، ایران بود.
در سال‌های قبل، از سال ۲۰۱۴ تا همین اواخر، اکثر مقامات عربی، صحبت‌های بسیاری علیه سوریه داشته و حتی با تغییر موضع برخی کشورهای عربی به نفع سوریه آن‌ها نم پس ندادند؛ اما این عدم‌حمایت‌ها و بدبینی‌ها، در ماه‌های اخیر تغییر کرد، به‌ویژه پس از توافق ریاض و تهران که با میانجیگری چین انجام شد.
نفوذ ایران در سوریه همچنان منبع نگرانی ریاض است؛ مانند سایر کشورهای عربی، عربستان نیز از اسد انتظار دارد که تجارت مواد مخدر قاچاق‌شده از سوریه را محدود کند؛ اسد ماه گذشته در دمشق با شاهزاده فیصل بن فرحان، وزیر امور خارجه عربستان دیدار کرد و رسانه‌های دولتی عربستان گفتند که آن‌ها در مورد اقدامات مورد نیاز برای راه‌حل سیاسی جنگ که هویت عربی آن را حفظ کرده و آن را به محیط عربی خود، بازگرداند، گفت‌و‌گو کردند.
قطر
حمایت قوی دوحه از مخالفان سوری، بازتاب حمایت آن از شورش‌های بهار عربی بود که در سال ۲۰۱۱ غرب‌آسیا را در بر گرفت، از جمله در مصر که از اخوان‌المسلمین حمایت کرد.
در سال ۲۰۱۳، در نشست سران کشورهای عربی در دوحه، پس از اینکه امیر قطر از همتایان عرب خود خواست تا از آن‌ها برای نمایندگی کشور دعوت کنند، رهبران مخالف سوریه بر کرسی سوریه نشستند.
بیشتر حمایت قطر به شورشیانی رسید که از نظر ایدئولوژی، اسلام‌گرا بودند و به اخوان‌المسلمین نزدیک بودند، البته، متحدان آن از افتادن سلاح به دست افراط‌گرایان نگران بودند.
قطر، همیشه حمایت خود از گروه‌های شبهه‌نظامی با القاعده را رد کرده است، میانجیگری قطر به آزادی گروگان‌های متعددی که در سوریه توسط جبهه النصره که سال‌ها وابسته رسمی القاعده در جنگ بود، کمک کرد؛ قطر همچنین در تلاش‌های مورد حمایت آمریکا، برای حمایت از شورشیان میانه‌رو شرکت کرد.
در سال ۲۰۱۸، شیخ تمیم بن حمد آل ثانی، امیر قطر گفت که منطقه نمی‌تواند جنایتکار جنگی مانند اسد را تحمل کند، قطر گفته است که مبنای اصلی تعلیق سوریه از اتحادیه عرب همچنان پابرجاست و مواضع دوحه علیه عادی‌سازی با سوریه را تکرار کرده است مگر اینکه راه‌حل سیاسی وجود داشته باشد، اما مخالفت خود را با ابتکار عربستان برای پذیرش مجدد سوریه در هیئت عرب، پس گرفت و گفت که مانع اجماع اعراب نخواهد شد.
امارات
امارات، زمانی از شورشیان ضد اسد حمایت می‌کرد، اما نقش آن کمتر از عربستان و قطر برجسته بود و عمدتاً بر حصول اطمینان از عدم تسلط نیروهای اسلام‌گرا بر شورشیان متمرکز بود؛
ابوظبی پس از عقب راندن شورشیان در اکثر مناطق سوریه، با کمک روسیه و ایران، راه را برای بازگرداندن اسد به گروه اعراب رهبری کرد؛ انگیزه‌های آن برای تعامل مجدد که مخالفت‌های آمریکا را برانگیخت، تلاش برای مقابله با نفوذ ایران و ترکیه غیرعرب در سوریه بود.
سفر وزیر خارجه امارات به دمشق در اواخر سال ۲۰۲۱، سال بعد با سفر اسد به امارات، اولین سفر وی به یک کشور عربی از زمان آغاز جنگ، دنبال شد، اسد بار دیگر در ماه مارس با همراهی همسرش، اسماءالاسد دیدار کرد.
اردن
اردن، همسایه سوریه در جنوب، از شورشیانی که با اسد می‌جنگیدند حمایت کرد، اما سیاست این کشور عمدتاً به دلیل نگرانی برای امنیت مرزهایش و جلوگیری از تبدیل شدن جنوب سوریه به پناهگاهی برای شبهه نظامیان تندرو اسلام‌گرا شکل گرفت.
آن‌ها میزبان اتاق‌های عملیات نظامی تحت نظارت قدرت‌های غربی بودند که از شورشیان حامی برنامه‌های ملی‌گرایی و نه اسلام‌گرایانه حمایت محدودی می‌کرد؛
این امر به این گروه‌های شورشی کمک کرد تا سال ۲۰۱۸ که نیروهای دولتی تحت حمایت روسیه آن‌ها را از منطقه بیرون راندند، بخش‌های زیادی از جنوب را کنترل کنند؛ اردن مذاکرات بین گروه‌های شورشی و مسکو را بر سر توافقی که حاکمیت دولتی را به منطقه باز می‌گرداند، تسهیل کرد؛ این خلاصه‌ای حمایت‌های کشورهای عربی و تغییر موضع آنان در طول سال‌های اخیر بود.
