دیدیر فاسین در نیویورک تایمز نوشت: در سال ۲۰۱۷، امانوئل مکرون یک کارمند بانک بود که در اولین مبارزات انتخاباتی ریاست‌جمهوری‌اش بسیار خوش شانس بود، رقیب او فرانسوا فیون که نامزد پیشتاز انتخابات بود، با اتهام اختلاس مواجه شد.
در سال ۲۰۲۲ نیز شانس به مکرون روی آورده است. مکرون به عنوان رئیس اتحادیه اروپا و سخنگوی این اتحادیه در خصوص بحران اوکراین موقعیت خود را بهبود بخشیده، حتی اگر تلاش‌های او برای پایان دادن به تهاجم روسیه به اوکراین ناموفق باشد. همه نظرسنجی‌ها نشان از پیشتازی او در دور اول انتخابات ریاست جمهوری روز یکشنبه دارد، اما پیشتازی مکرون شکننده و در حال کاهش است.
مکرون در اولین مبارزات انتخاباتی خود مدعی شد که «نه چپ است و نه راست»، شعاری که بسیاری از کسانی را که از شکاف‌های سیاسی قدیمی خسته شده اند، وسوسه می‌کند. اما پس از انتخابات بود که مکرون معنای این شعار را مشخص کرد. با کاهش مالیات ثروتمندان، کوچک کردن دولت رفاه و از بین بردن دموکراسی، آقای مکرون به سمت راست منحرف شد به نحوی که برخی از اعضای حزب خود را شوکه کرد.
در ماه‌های اخیر، درخواست مکرون از رای‌دهندگان حزب راست‌گرا آشکار و حول دو موضوع سنتی راست‌ها متمرکز شده است: کنترل مهاجرت و تشدید سکولاریسم. این رویه می‌تواند پیروزی دیگری برای او به ارمغان بیاورد. اما آقای مکرون در حال انجام یک بازی خطرناک است. مکرون چشم انداز سیاسی را به خطر خواهند انداخت. چشم اندازی که به طرز خطرناکی به سمت راست منحرف شده است.
از اولین تصمیمات آقای مکرون در مقام ریاست جمهوری می‌توان به لغو مالیات بر ثروت و مالیات ثابت بر درآمد اشاره کرد که این اقدامات به نفع ثروتمندان فرانسوی بود. قدم بعدی کاهش کمک هزینه مسکن فقرا و کاهش مستمری بازنشستگان بود. مکرون در نیمه راه اولین سال تصدی گری اش، «رئیس جمهور ثروتمندان» شده بود. اصلاح قانون کار که حقوق کارگران را محدود و سازمان‌های نمایندگی را تضعیف می‌کرد و مزایای بیکاری را کاهش می‌داد، تکه‌ای دیگر از این پازل بود.
در طول همه گیری کرونا، آقای مکرون، اما چهره متفاوتی از خود نشان داد. در این ایام دولت فرانسه شرکت‌ها را نجات داد و از اخراج گسترده کارگران جلوگیری کرد. این اقدام، اگرچه به طور گسترده با دولت‌های سراسر اروپا همسو بود، اما بدون شک برای مکرون مفید تمام شد. با این حال، همان طور که در نظرسنجی‌ها نشان داد، دوره اول ریاست جمهوری آقای مکرون بی تردید به افزایش نابرابری‌ها تمایل داشت.
به موازات این اقدامات، یک افول دمکراتیک نگران کننده نیز به وجود آمد. در جریان جنبش جلیقه زردها، ۲۴۹۵ معترض زخمی شدند و ۳۰ تن از آن‌ها چشمان خود را از دست دادند. رئیس جمهور فرانسه در پاسخ به سوالی در مورد آسیب ناشی از سلاح‌های کشنده که استفاده از آن در اکثر کشور‌های اروپایی ممنوع است، اعلام کرد که صحبت از سرکوب یا خشونت پلیس زیر سایه قانون غیرقابل قبول است.
ترکیب نئولیبرالیسم و اقتدارگرایی آقای مکرون به تعمیق نابرابری، کاهش دولت رفاه، تضعیف دموکراسی و تشدید بی اعتمادی به سیاست منجر شده است. افزایش نرخ بی سابقه رای‌های ممتنع در انتخابات منطقه ای، به ویژه در میان جوانان گواه این ماجراست.
چشم امید مکرون به حوزه تغییرات آب و هوایی است. در سال ۲۰۱۸، نیکلاس هولو، وزیر محیط زیست، برنامه بلندپروازانه‌ای را برای دستیابی به کربن خنثی تا سال ۲۰۵۰ مطابق با توافقنامه پاریس سال ۲۰۱۵ شرح داد. یک سال بعد، چون مشخص شد که دولت به اهداف خود پایبند نیست، آقای هولو استعفا کرد. یک سال بعد، مکرون کنوانسیونی را برای کاهش گرمایش جهانی تشکیل و قول داد که از آن پیروی کند. اما دولت در اجرای آن ناکام ماند.
با این حال، آشکارترین نشانه تمایل سیاسی آقای مکرون به راستگرایان، کنترل مهاجرت و وضع قانون برای دین (به طور ضمنی اسلام) بوده است.
در زمینه مهاجرت، آقای مکرون تندروتر شده است. در پنج سال گذشته، سرکوب بی‌سابقه مهاجران و پناهندگان در مرز با ایتالیا، در کمپ‌های غیررسمی اطراف پاریس و مهمتر از همه در جنگل‌های کاله، از سوی سازمان‌های حقوق بشر محکوم شده است.
در سال ۲۰۲۱، آقای مکرون لایحه‌ای را علیه «تجزیه‌طلبی» ادعایی مسلمانان، که تهدیدی برای ارزش‌های جمهوری‌خواه تلقی می‌شود، با اکثریت پارلمانی خود به تصویب رساند. این قانون که توسط گروه‌های مذهبی به عنوان حمله به آزادی‌های مدنی مورد انتقاد قرار گرفت، به دولت اجازه داده تا چندین سازمان غیردولتی را منحل کند.
بیگانه‌هراسی و اسلام‌هراسی در سیاست‌های آقای مکرون ممکن است از سوی نامزدی که حوزه انتخابیه‌اش عمدتاً از رای‌دهندگان طبقه متوسط و بالا و بازنشستگانی تشکیل شده که مهاجرت و سکولاریسم برایشان اولویت چندانی ندارد، عجیب باشد.
مکرون در طول مبارزات انتخاباتی خود در سال ۲۰۱۷، خود را به عنوان معمار سیاست و سنگری علیه راست افراطی معرفی کرد. اما اکنون به نظر می‌رسد که او چیزی بسیار متفاوت در سر دارد؛ مکرونِ امروز سیاستمداری سنتی است که به راست افراطی تمایل دارد. این امر برای رئیس‌جمهوری که قول داده فرانسه را به شیوه خود بازسازی کند، میراث نگران‌کننده‌ای خواهد بود.
