بهگزارش مرکز مطالعات سورین، موسسه کشورهای عربی خلیج فارس در یادداشت تازه خود بهقلم «رابین میلز» نوشت: احیای توافق برجام میتواند برخی گرههای انرژی را باز کند و برخی دیگر را سفتتر کند.
برای رسیدن به هیدروکربنهای غیر روسی، مقامات آمریکایی و اروپایی به مقاصدی مانند ریاض، دوحه و ابوظبی و الجزایر و حتی کاراکاس سفر کردهاند.
آنها تاکنون به تهران سفر نکردهاند. ایران دارنده دومین ذخایر گازی جهان و یکی از معدود کشورهایی که ظرفیت تولید نفت اضافی دارد.
مذاکرات وین بر سر ورود مجدد آمریکا به برجام ادامه دارد.
ایران ممکن است تا 90 میلیون بشکه نفت خام و میعانات گازی در خشکی، دریا و در مخازن چین ذخیره کرده باشد.
در حالی که بازگشت کامل ایران به طور کامل کمبود نفت را جبران نمیکند، اما کمک بزرگی خواهد بود.
ایران قصد دارد 90 میلیارد دلار برای رسیدن به ظرفیت 5 میلیون بشکه در روز در دهه آینده هزینه کند. این امر باعث میشود که همگام با امارات باشد و در اوپک تنها از عربستان و عراق عقب بماند.
گاز یک داستان متفاوت است. ایران حجم قابل توجهی به ترکیه و عراق صادر میکند، اما به دلیل کمبود داخلی، عرضه آن نامنظم بوده است. افزایش اعتماد به ترکیه میتواند گاز روسیه را به آنجا منتقل کند، واردات گاز طبیعی مایع را صرفهجویی کند و به سایر گازهای ترکیه اجازه دهد به جنوب شرق اروپا سرازیر شوند و به اهداف امنیت انرژی اروپا کمک میکند. بنابراین روسیه برای مدتی بی سر و صدا رویکردهایی را برای خنثی کردن صادرات گاز ایران در مقیاس بزرگ دنبال کرده است.
لغو تحریمها از دو جهت به بخش گاز ایران کمک میکند.
اولاً، محدودیتهای مربوط به بازاریابی میعانات را که در مواقعی ذخیره آن تمام میشود، از بین میبرد. دوم، امکان خرید تجهیزات فشردهسازی را فراهم میکند که به شدت در میدان عظیم پارس جنوبی مورد نیاز است.
یک توافق مجدد با ایران برخی از مشکلات انرژی را حل میکند اما برخی دیگر را مطرح میکند. قابل توجه است که ریاض و ابوظبی تمایلی به آزادسازی ظرفیت مازاد تولید نفت خود ندارند.
اما عربستان و امارات نارضایتی خود را از سیاست غربآسیایی آمریکا به وضوح اعلام کردهاند. وزارت انرژی عربستان اعلام کرد که این پادشاهی مسئول هیچگونه کمبود عرضه جهانی نفت خام نیست.
ایران پس از تحریمها بخش مهمی از جایگزینی هیدروکربنهای روسیه خواهد بود، اما تاثیر محدود آن فقط بر مقیاس این کار تاکید میکند.