وزیر امور خارجه فرانسه بار دیگر مدعی نارضایتی از روند کند مذاکرات با ایران در وین شده است. ژان ایو لودریان در این خصوص اظهار کرده است: “دو ماه از شروع دوباره مذاکرات در وین می‌گذرد. با همتایان خود دیدگاه مشترکی داریم. پیشرفتی که وجود دارد جزئی، اندک و کُند است اما زمانی که پیشرفت برنامه هسته‌ای ایران با سرعت ادامه می‌یابد، مذاکرات نباید با این سرعت پایین ادامه پیدا کند.”
دغدغه‌ی ظاهری کاخ الیزه در خصوص کندی روند مذاکرات، با هدف عقب نشینی تهران از دو خواسته ی مهم یعنی ” تضمین” و ” راستی آزمایی” در پروسه‌ی رفع تحریم‌های یکجانبه و بازگشت آمریکا به برجام صورت می گیرد. فراتر از آن، پاریس معتقد است دستان غرب به سبب خروج آمریکا از توافق هسته ای و بی تعهدی تروییکای اروپایی در تامین خواسته های اقتصادی ایران در برجام خالی است. به عبارت بهتر، فرانسوی ها از پیشبرد و پیشرفت مذاکرات در مسیر حقوقی شدیدا هراس دارند. این قاعده در خصوص آمریکا ، آلمان و انگلیس نیز صدق می کند. در چنین شرایطی کاخ الیزه تلاش می کند با تاکید مداوم بر روی مولفه ای به نام ” کندی مذاکرات”، زمینه را جهت خروج مذاکرات از مدار منطقی فراهم سازد.
در این میان، دو پیشنهاد عملیاتی برای رفع دغدغه ی ظاهری فرانسوی ها وجود دارد! نخست اینکه اگر واقعا پاریس نگران کندی مذاکرات است، هر چه سریع تر موافقت مطلق خود را با دو خواسته‌ی جمهوری اسلامی ایران مبنی بر “تضمین در خصوص آینده ی برجام” و ” راستی آزمایی در پروسه ی رفع تحریم‌ها” اعلام کند. در این صورت، قطعا مذاکرات در همان لحظه به نتیجه خواهد رسید. به عبارت بهتر، اگر فرانسوی ها به دنبال نتیجه بخش بودن مذاکرات در اسرع وقت هستند، راه آن عقب نشینی از بازی تاکتیکی –تبلیغاتی غرب می باشد. در این معادله، بر خلاف تصور فرانسوی ها و مقامات غربی راه دیگری از جمله عقب نشینی ایران از خواسته ها و خطوط قرمز معقول خود در مذاکرات نیست.
نکته دیگر، به مناسبات پشت پرده ی فرانسوی ها و صهیونیست‌ها در مذاکرات وین باز می گردد. متاسفانه دولت مکرون بر اساس نوعی معامله‌ی پشت پرده با تل آویو، به کارگزار غیر رسمی رژیم اشغالگر قدس در مذاکرات وین تبدیل شده است. اخبار موثق نشان می دهد که اصلی ترین بازیگر کارشکن در مذاکرات وین که منجر به کندی و حتی در مواردی توقف این روند شده اند، فرانسوی ها هستند. بهتر است ژان ایو لودریان جهت تسریع در مذاکرات وین، تلاش کند به جای وزیر امور خارجه‌ی رژیم صهیوینستی، در کسوت وزیر امور خارجه‌ی کشور خود ایفای نقش نموده و از بازی خطرناک و هزینه سازی که دولت متبوعش در زمین رژیم صهیونیستی آغاز کرده، اجتناب کند. در صورت استمرار این روند از سوی پاریس، قطعا نمی توان از نقش سلبی فرانسوی در پیشبرد مذاکرات وین به سادگی گذشت و آثار و تبعات سلبی این ماجرا نیز متوجه دولت امانوئل مکرون در پاریس خواهد بود.
