به گزارش «الجزیره» لبنان در 6 سال ریاست جمهوری «میشل عون» شاهد حوادثی بود که در تاریخ این کشور فراموش‌نشدنی خواهد بود.
میشل عون بعد از دو سال و نیم بن بست سیاسی در لبنان و پس از توافقی میان حزب الله و سعد الحریری بر سر کار آمد.
از زمان اجرای توافق طائف در 1989 سابقه نداشته که انتخابات ریاست جمهوری لبنان در موعد مقرر برگزار شود و همواره یا با تعویق مواجه شده یا با خالی شدن منصب از مسئول. در این دوره نیز بسیاری پیش‌بینی می‌کنند که با توجه به نبود هرگونه نشانه تفاهم سیاسی در کشور، لبنان با حالت دوم یعنی خالی شدن منصب با عبور از مهلت قانونی مسئولیت رئیس جمهوری در 31 اکتبر مواجه شود.
آنچه این دوره را متمایز می‌کند آن است که برای اولین بار این انتخابات باید در زمانی برگزار شود که لبنان فاقد دولتی با اختیارات کامل است و از زمان اجرای انتخابات پارلمانی در 23 ژوئن، هنوز دولت لبنان تشکیل نشده است.
میقاتی هنوز نتوانسته موافقت عون را برای کابینه پیشنهادی خود بگیرد و اگر این وضعیت تا پایان دوره عون ادامه پیدا کند، معنای آن خالی شدن منصب ریاست جمهوری در وضعیت دولت پیشبرد امور است که در لبنان سابقه نداشته و شبهات حقوقی بسیاری را هم ایجاد کرده است.
به موجب قانون اساسی لبنان، رئیس مجلس این کشور می‌تواند از اول سپتامبر از اعضای مجلس برای تشکیل جلسه جهت انتخاب رئیس جمهوری دعوت کند و اگر چنین دعوتی صادر نشود، مجلس موظف است 10 روز مانده به پایان دوره ریاست عون تشکیل جلسه دهد هرچند الزامی برای رسیدن به توافق وجود ندارد و اگر جلسه بی نتیجه تمام شود کشور وارد وضعیت خلأ قدرت می‌شود.
رئیس جمهوری لبنان با رأی محرمانه دو ـ سوم اعضای مجلس (128 کرسی) انتخاب می‌شود و اگر کسی از این مقدار رأی برخوردار نشد، در دور دوم رئیس جمهوری با رأی اکثریت مطلق اعضا انتخاب می‌شود.
بر اساس قانون اساسی لبنان، در صورت خالی شدن منصب ریاست جمهوری از مسئول، نخست‌وزیر سرپرست منصب ریاست جمهوری هم می‌شود و به جای وی احکام را امضا می‌کند اما نکته اینجاست که این بار نخست‌وزیر هم خود در وضعیت پیشبرد امور و به لحاظ حقوقی در حکم دولت مستعفی است.
تشکل های سیاسی و به طور خاص مسیحی که سابقه نزاعی تاریخی در حد درگیری مسلحانه دارند، رقابتی شدید برای رسیدن به این منصب را آغاز کرده‌اند.
اصلی ترین سران مسیحی لبنان که سودای دستیابی به این مقام را دارند «جبران باسیل» داماد میشل عون، «سمیر جعجع» و «سلیمان فرنجیه» هستند.
ناظران معتقدند که در عرصه داخلی 3 طرف مسیحی یعنی کلیسای مارونی و جریان ملی آزاد (باسیل) و حزب قوات (جعجع) اصلی‌ترین طرف‌هایی هستند که در روند انتخاب رئیس جمهور مؤثرند. در این میان به حزب الله هم باید توجه داشت که با در اختیار داشتن کرسی‌های مجلس از حق وتو در انتخاب رئیس جمهور برخوردار است.
در عرصه خارجی هم فرانسه بیشترین تأثیر را در این پرونده دارد. امریکا هم در این موضوع تأثیرگذار است اما عملا چندان تمایلی به دخالت نشان نداده است. در میان کشورهای عربی هم عربستان تأثیرگذارترین است که فعلا از دخالت خودداری کرده است.
«حسین ایوب»، کارشناس سیاسی لبنانی، تأکید می‌کند که از سال 1989 این اولین بار است که عنصر خارجی در انتخاب رئیس جمهوری جدید لبنان تأثیرگذار نیست.
او پیش‌بینی می‌کند که با روند مثبت برخی تحولات منطقه‌ای و جهانی، خلأ قدرت در لبنان چندان طولانی نشود و در حد چند ماه بماند.
