صدای پای پوپولیسم در ایتالیا؟

برای دو قهوه پرداخت کنید، فقط یک قهوه بنوشید. این سنتی است که به کافه «سوسپسو» معروف است. کسانی که توان خرید صبحانه را ندارند، به لطف صاحب کافه و به علاوه روح مهربانی که قبلاً سوسپسو یا «قهوه معلق» را خریداری کرده‌است، به کافه‌های محلی می‎‌روند تا بخورند و بنوشند.
گفته می‌شود که ابتکار سوسپسو بیش از ۲۰۰ سال پیش در شهر ناپل شکل گرفت و اکنون در سرتاسر ایتالیا در حال گسترش است، جایی که یک قهوه غلیظ چشم‌گیر و کروسان همراه آن (که در ایتالیا به عنوان کورنتو شناخته می‌شود) از حقوق اولیه انسان‌ها در آغاز یک روز تلقی می‌شود.
ایتالیایی‌ها، مانند بسیاری دیگر در اروپا، احساس فشار می‌کنند. قبوض سرسام‌آور انرژی، مشکلات اقتصادی موجود ناشی از بحران یورو و همه‌گیری کووید را تشدید کرده‌است.
پینو دی استاسیو، صاحب یک کافه می‌گوید: «ایتالیایی‌ها احساس می‌کنند که رها شده‌اند. به خصوص اینجا در جنوب.
خانواده استایسو چندین دهه مالک کافه سته‌بلو در مرکز شهر ناپل هستند.
او می‌گوید: «بر خلاف بریتانیا، دولت ما کمک کافی به ما نداده است. مبلغ صورتحساب‌های انرژی من چهار برابر شده‌است. ما مجبوریم هر روز ساعت چهار بعدازظهر که قیمت انرژی افزایش می یابد، دستگاه قهوه خود را خاموش کنیم. بسیاری از مشاغل و خانواده‌ها در حال ورشکستگی هستند. به همین دلیل است که متأسفانه مردم به راست [سیاسی] نگاه می کنند، زیرا هنوز در دولت ننشسته‌اند تا ما را ناامید کنند.»
فردا، یکشنبه، یکصد سال پس از مارش نظامی موسولینی به سمت رم، مردم ایتالیا آماده می‌شوند تا رهبر راست افراطی حزب «برادران ایتالیا» را که ریشه در نئوفاشیسم دارد، انتخاب کنند.
نظرسنجی‌ها در ایتالیا شاخص‌های قابل اعتمادی هستند. تنها ابهام کلیدی آنها شدت پیروزی ملی‌گرایان است.
جورجیا ملونی که به دلیل جثه کوچک اما صدای بسیار بلند شهرت دارد، در یک کمپین در خارج از ناپل، در شهر کارگری «کازرتا» سخنرانی کرد.
او وعده‌های اقتصادی خود را فریاد می‌زد و جمعیت با تکان دادن سر، آن را تایید می‌کرد. ملونی قول داد که ایتالیا را تغییر دهد، بر روی نقاط قوت آن سرمایه‌گذاری و از منافع آن در اتحادیه اروپا دفاع کند، مهاجرت کنترل نشده را مهار نماید و از خانواده‌های ایتالیایی و محرومان محافظت کند.
حامیان او می گویند «او منطقی است.»
در حالی که منتقدان درباره ریشه‌های سیاسی او نگران هستند، ملونی می‌داند که مهمترین مساله مردم ایتالیا، مساله اقتصادی است.
در انتخابات گذشته، حزب او تنها ۴ درصد آرا را به دست آورد، اکنون اما ملونی به دنبال تصدی پست نخست وزیری ایتالیاست. برای جذب رای دهندگان میانه‌رو، او سعی کرده تصویری از جریان اصلی محافظه‌کاران ایجاد کند.
خانم ملونی در مصاحبه‌ای با روزنامه ایتالیایی کوریره دلاسرا تاکید کرد که هیچ نشانه‌ای از فاشیسم نوستالژیک، نژادپرستی یا یهودی‌ستیزی در دی.ان.ای «برادران ایتالیا» وجود ندارد.
ملونی با لباس‌های راحت و گشاد در برابر مردم سخنرانی و تلاش کرد تا یک پیام را به مخاطبانش ارسال کند: «من یکی از شما هستم.»
او به مردم کازرتا گفت: «نترسید.»
اما این دقیقا همان نکته‌ای است که مخالفان سیاسی‌ ملونی بر عکس آن فکر می‌کنند.
کاترینا سرونی، ۳۱ ساله، جوانترین نامزد این انتخابات از حزب چپگرای دموکرات است. او گفت که جورجیا ملونی تهدید کرده‌است که حقوق جوانان برای دستیابی به یک شغل پایدار، حقوق همجنسگرایان و حقوق زنان که سقط جنین را دشوارتر می‌کند، از بین خواهد برد. خانم سرونی همچنین پیشنهاد جناح راست برای تعیین نرخ ثابت مالیاتی را «بی عدالتی، ترویج نابرابری» توصیف کرد.
او به بی.بی‌.سی گفت: «من ترجیح می‌دهم یک نخست وزیر مرد فمینیست داشته باشم تا اولین رهبر زن ایتالیا، البته اگر او جورجیا ملونی باشد.»
از سوی دیگر و با توجه به ناپایدار بودن دولت‌ها در ایتالیا، اولویت اصلی رای‌دهندگان، دوام دولت بعدی ایتالیا است.
مارکو بروزی با چشم‌های غمگین گفت: «آنچه ما ایتالیایی‌ها به شدت به آن نیاز داریم، ثبات است.»
بروزی که رئیس یک کارخانه کوچک سرامیک‌سازی است می‌گوید که خسته‌است، زیرا او و کارگرانش این روزها قبل از سحر وارد کارخانه می‌شوند تا از قیمت ارزان‌تر انرژی در آن زمان بهره‌مند شوند.
کارخانه های سرامیک به شدت انرژی‌بر هستند و او می‌گوید که قبوض گاز و برق او در سال گذشته هزار درصد افزایش یافته‌است. او گفت، اگر دولت جدید به سرعت به کسب‌وکارها کمک نکند، کارخانه او ممکن است ظرف چند ماه تعطیل شود.
سیستم سیاسی ایتالیا سیستمی ائتلافی است و ثبات دولت «ملونی» بستگی به عملکرد شرکای ائتلافی او در رأی‌گیری روز یکشنبه دارد.
ملونی قصد دارد با کمک سیلویو برلوسکونی، نخست‌وزیر پیشین از حزب راست میانه‌رو و سرمایه‌دار تجاری، و رقیب سیاسی سابق خود، متئو سالوینی که یک پوپولیست راستگرای افراطی و رهبر حزب لگا نورد (اتحادیه شمال) است، قدرت خود را تثبیت کند.
هر دو نفر از لحاظ تاریخی روابط نزدیکی با روسیه دارند. برلوسکونی یک بار یک روتختی به ولادیمیر پوتین داد که روی آن عکس بزرگی از هر دوی آنها نقش بسته بود. آنها حتی با هم اسکی رفته‌اند.
این باعث می شود که متحدان ایتالیا در ناتو و اتحادیه اروپا احساس ناامنی کنند.

اما استفانو استفانینی، سفیر سابق ایتالیا در ناتو، بر این باور است که سیاست‌خارجی ایتالیا در ۷۰ سال گذشته با ثبات بوده‌است. او گفت که جامعه بین‌المللی باید دولت جدید را زیر نظر داشته باشد، اما به آن فرصت نیز بدهد.
او با اشاره به اینکه خانم ملونی زمانی که در جایگاه اپوزیسیون (مخالف دولت) قرار داشت یک آتلانتیستیست (طرفدار نزدیکی دو سوی اقیانوس اطلس یعنی آمریکا و اروپا) دو آتشه بود که به طور مداوم به تحریم‌ها علیه روسیه رای می‌داد تاکید کرد: «دلیلی وجود ندارد که او در دولت سیاست متفاوتی نسبت به زمانی که در جایگاه اپوزیسیون قرار داشت، انجام دهد.»
ناتالی توچی، مدیر موسسه روابط خارجی رم، هم می‌گوید که ملونی پوپولیست نیست. به این معنی که حتی اگر رای‌دهندگان ایتالیایی علاقه داشته‌باشند تا با هدف کاهش قیمت‌های انرژی، تحریم‌ها علیه روسیه لغو شود، بعید است که ملونی موضعش را تغییر صد و هشتاد درجه‌ای دهد.
قانون اساسی ایتالیا پس از جنگ جهانی دوم و پس از سقوط بنیتو موسولینی رهبر فاشیست ایتالیا، دارای قوانینی برای نظارت بر صاحبان قدرت در ایتالیاست. برای مثال اگر ملونی به نخست‌وزیری برسد، رئیس جمهور سرجیو ماتارلا می تواند بر انتخاب وزرای دولت خانم ملونی تأثیر بگذارد.
بر اساس آخرین نظرسنجی، ائتلاف احزاب راستگرا در ایتالیا، ۴۵ درصد آرا را در انتخابات فردا به دست خواهد آورد. این اتفاق، تغییری آشکار در صحنه سیاست داخلی ایتالیا پس از دهه‌ها به شمار می‌رود.