به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، اندیشکده کویینسی در یادداشت تازه خود به‌قلم «دنیل برومبرگ» نوشت: یکی از مشاوران سابق امنیت ملی اسرائیل (رژیم صهیونیستی) اخیراً تاکید کرد که روسیه با موضع دولت یهود مبنی بر این که ایران «نیروی بی‌ثبات‌کننده در خاورمیانه است»، هم عقیده است. ولادیمیر پوتین، احتمالاً رفتار مشکل‌ساز ایران را نامربوط یا از نظر استراتژیک مفید میداند. هدف اصلی روسیه دفاع از منافع امنیتی خود است و برای این منظور به دنبال روابط دیپلماتیک با بازیگران کلیدی منطقه است که همگی در ایجاد مشکلات ژئواستراتژیک مهارت دارند.
تضمین این که سیاست داخلی 14 کشوری که با روسیه مرز مشترک دارند، تهدیدی برای آن و شاید بیشتر از همه، برای حکومت پوتین ایجاد نکند، از اولویتهای اصلی این دولت است.
ایران، سوریه، اسرائیل (رژیم صهیونیستی)، ترکیه و همچنین کشورهای عربی خلیج فارس هدفی مشترک دارند: آنها میخواهند روابط با مسکو را به گونهای حفظ کنند که اهرم دیپلماتیک یا نظامی آنها را افزایش دهد.
در جریان مذاکرات برجام در وین، روسیه از ایران حمایت کرده و از تمایل خود برای نشان دادن انعطاف‌پذیری از سوی تهران خبر داده است.
همه بازیگران کلیدی منطقه به خوبی میدانند که پوتین بیرحم است و در عین حال نشان میدهد که یک رهبر با نفوذ است که فقط می‌خواهد رقبای خاورمیانه با هم کنار بیایند.
به نظر میرسد یکی از اهداف پایگاه‌های هوایی روسیه در حمیمیم و طرطوس در سوریه، نشانه‌گیری یک خنجر استراتژیک به سمت جناح جنوبی ناتو است.
اسرائیل (رژیم صهیونیستی) روابط دیپلماتیک نزدیکی با اوکراین دارد. دو کشور در ژانویه 2019 یک توافق تجاری مهم امضا کردند. همچنین گزارش شده است که روابط نظامی آنها متحول شده و زلنسکی علاقه خود را به خرید سامانه موشکی گنبد آهنین اسرائیل (رژیم صهیونیستی) نشان داده است.
مقامات اسرائیلی می‌گویند که اسرائیل (رژیم صهیونیستی) و روسیه میدانند که دولتشان روابط دفاعی خود را با اوکراین ارتقا نخواهد داد. و در مقابل، روسیه فروش تسلیحات خود به ایران را محدود خواهد کرد. در اواخر سال 2019، یکی از مشاوران نتانیاهو تاکید کرد که روسیه پیشنهاد فروش موشک به ایران را لغو کرده است و اسرائیل (رژیم صهیونیستی) نیز متقابلاً دو بار قول داده است که به اوکراین تسلیحات نفروشد.
رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه آینده‌ای را متصور است که در آن شهروندان سوری به نوعی صدای خود را داشته باشند، و این به معنای ایجاد فضا برای رهبران اسلام‌گرا در مذاکرات جاری و بی‌ثمر سازمان ملل بر سر راه‌حل سیاسی در مورد سوریه است. این هدف مشترک مسکو و تهران نیست، به ویژه اگر – همانطور که رهبران ایران می‌ترسند – راه را برای نیروهای جهادی سنی باز کند.
درخواست ماه دسامبر مولود چاووش اوغلو، وزیر خارجه ترکیه مبنی بر اتخاذ رویکرد معتدلتری از سوی روسیه در قبال مناقشه اوکراین باید باعث ناراحتی مسکو شده باشد. وی افزود: اگر روسیه انتظار خاصی از ترکیه در خصوص کاهش تنش بین کشورش و ناتو داشته باشد، ترکیه وضعیت را ارزیابی خواهد کرد.
تلاش‌های ترکیه، اسرائیل (رژیم صهیونیستی) و ایران برای مدیریت روابط با مسکو (و بالعکس) می‌تواند در نهایت به مذاکرات جاری در مورد اوکراین بین کاخ سفید و کرملین بستگی داشته باشد. درخواست روسیه از دولت بایدن مبنی بر اینکه از هرگونه طرحی برای عضویت اوکراین در ناتو چشم‌پوشی کند، تلاش برای دستیابی به سازش را پیچیده خواهد کرد، و آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه، بر غیرقابل قبول بودن تقاضای مسکو برای آمریکا و شرکای آن در ناتو تاکید کرده است.
در این میان، درگیری اوکراین اثرات موجی در خاورمیانه و وین خواهد داشت. مسکو به این نتیجه میرسد که خطرات شکست در وین بسیار زیاد است و بنابراین تلاش خواهد کرد تا تهران از برخی خواستههای خود عقب‌نشینی کند. اما اگر اوضاع اوکراین وخیم شود، روسیه ممکن است تمایلی به سوق دادن ایران به سمت سازش نداشته باشد. مسکو که چندی پیش خود را به عنوان برقرارکننده صلح در خاورمیانه تصور می‌کرد، اکنون فضای بسیار کمتری برای تقویت روابط خود با رقبای منطقه دارد. درسی که می‌توان آموخت، این است که حتی اگر آمریکا نفوذش را در منطقه از دست بدهد، روند روابط این کشور و روسیه برای چشم‌انداز صلح در خاورمیانه و سایر مناطق ناآرام جهان حیاتی است.
