این اندیشکده وابسته به سندیکای مطبوعات آمریکا در تحلیل خود به قلم”جاناتان پاور” ستون نویس روزنامه‌های هرالد تریبیون، نیویورک تایمز، واشنگتن پست، بوستون گلوب و لس آنجلس تایمز آمده است: ” همانگونه که منتقدان آمریکا بی وقفه تاکید می کنند، سیاست های ایران چندان انعطاف ناپذیر و سخت نیست که نتوان انتظار تغییری در آن داشت.
در این تحلیل آمده است : باید در نظر داشت که برخی از اعضای با نفوذ در جمهوری اسلامی ایران که از قضا در تصمیم سازی های آن نیز نقش اساسی دارند، می توانند در زمینه سیاست خارجی هم انعطاف پذیر باشند. برخی از افراد در ایران نیز تلاش می کنند که با تاسی از همسایگان، یک جامعه مرفه و سالم و موفق ایجاد کنند.
تحلیلگر آمریکایی در مقاله خود همچنین مدعی شده است که اگر لازم باشد ایران در موضوع رابطه با آمریکا نیز تجدید نظر خواهد کرد.
نویسنده در مقاله خود می افزاید : باید دید حکومت ایران هنوز آمادگی آن را دارد که به مفاد توافق هسته ای که تا حدودی با اعتماد دو جانبه با دولت باراک اوباما در آمریکا امضاء کرده بود، برگردد یا همچنان تصور می کند از زمانی که دونالد ترامپ آن را پاره کرد، دیگر هیچ رئیس جمهوری در آمریکا نمی تواند به آن باز گردد.
در این مطلب آمده است : در سال ۲۰۱۹ دو استاد دانشگاه به نام های “دانیل بنجامین” و “استیون سایمون” در نسخه ماه نوامبر نشریه “فارن افرز” چنین استدلال کردند: “تصور کنید که مورخان ۱۰۰ سال آینده بخواهند در باره اینکه از زمان جنگ سرد تاکنون آمریکا بیشتر از کدام قدرت خارجی بیشتر واهمه داشته است، تحقیق کنند، … اگرچه آنها ابتدا روسیه را به عنوان دشمن بزرگ معرفی خواهند کرد که البته بعدها به دوست تبدیل شد و در نهایت به عنوان یک مزاحم چالش برانگیز در سر راه آمریکا قرار گرفت. آنها حتی به چین نیز به عنوان یک قدرت بزرگ رقیب خواهند نگریست و حتی کره شمالی را نیز به عنوان یک نمایش قدرت فرعی در نظر خواهند گرفت، اما تنها یک کشور است و آن ایران که آن را به عنوان سرسخت ترین دشمن آمریکا به تصویر خواهند کشید”.
باید در نظر داشت که یک پنجم نفت صادراتی جهان از خلیج فارس می گذرد که ایران در آن از یک خط ساحلی طولانی برخوردار است. اگرچه هیچ یک از محموله های نفتی این خلیج به آمریکا نمی رود، اما وقفه در روند انتقال نفت از این مکان می تواند بر قیمت جهانی این انرژی تأثیر بگذارد. از قضا بیشتر نفت خلیج فارس به چین یعنی یکی از حامیان ایران می رود و بر خلاف ادعاهای بعضی ها در واشنگتن نتیجه بسته شدن آن برای آمریکا وحشتناک نیست.
در واقع توافق ۲۰۱۵ (برجام) دروازه ای برای ورود به مذاکره با ایران بود.چرا باید انتظار داشت، ایران بعد از ۴۰ سال آزار از سوی آمریکا و متحدانش بخواهد دست از مبارزه علیه واشنگتن بردارد، بویژه اینکه می تواند در حیاط خلوت آمریکا نیز حضور یابد و به آن آسیب برساند.
دشمنی دائمی ایران با اسرائیل نیز صرفا به دلیل ترس تهران از تلاش احتمالی اسرائیل برای اقدام علیه ایران است. ایران حتی در عراق هم حضور نمی یافت اگر جنگ سال ۲۰۰۳ به رهبری آمریکا در آن جا اتفاق نمی افتاد. آمریکا و انگلیس حتی در جنگ صدام حسین با ایران نیز از عراق حمایت کردند.
عربستان سعودی به دلایل سیاسی و حتی مذهبی تمایل و اصرار زیادی به سرنگونی حکومت ایران دارد، به همین دلیل ایران سعی دارد از طریق حوثی‌ها ریشه سعودی‌ها را خشک کند. چه کسی حاضر است از سعودی ها که به زنان، کودکان و حتی بیمارستان ها (در یمن) رحم نکرد، حمایت کند؟
ایران و آمریکا هرگز این قدر از هم دور نبوده اند. اگرچه اتحادیه اروپا تلاش می کند تا به عنوان یک نیروی تعدیل کننده در برقراری این ارتباط عمل کند، اما تحریم های اقتصادی آمریکا علیه ایران اجازه این کار را به اروپایی ها نمی دهد.
با این حال، اگر آمریکا ایران را تا به حدی تضعیف کند که بی ثبات سازی اقتصاد و دولت آن منجر شود، بی تردید آمریکا در اینجا به پای خود شلیک می‌کند و ادامه روند بی تردید به بی‌ثباتی هر چه بیشتر خاورمیانه خواهد انجامید که به طور خاص به یک بحران عظیم هجوم پناهجویان از این منطقه به دیگر نقاط جهان ختم خواهد شد.
ایران می تواند جنگ طلب باشد، اما مقابله همیشگی با ایران کمکی به موضوع نمی کند. اوباما هم با حمایت اتحادیه اروپا و روسیه سعی کرد این را به خوبی ثابت کند. پس هر چه آمریکا زودتر بتواند به این مسیر بازگردد، غرب آسیا (خاورمیانه) زودتر به صلح و آرامش دست خواهد یافت.
پس واشنگتن باید فرصت را غنیمت شمرده و پیشنهادی درباره توافق هسته‌ای به ایران ارائه کند که دولت آن نتواند به راحتی از آن چشم پوشی کند. دو طرف در حال حاضر بسیار هم به هم نزدیک هستند و پر کردن این شکاف نباید چندان هم دشوار باشد.
