جمعه گذشته اسرائیل حمله نظامی دیگری علیه فلسطینیان در نوار غزه ترتیب داد. هدف اولیه حمله، منزلی در یک برج مسکونی در شهر غزه بود. در این حمله، یک فرمانده جهاد اسلامی به همراه چند شهروند غیرنظامی کشته شدند. حمله غیرقانونی اسرائیل به غزه، جهاد اسلامی و سایر گروه های فلسطینی را بر آن داشت تا به آن واکنش نشان دهند. به همین دلیل آن ها به سمت شهر و شهرک های اسرائیلی در نزدیکی غزه حملات راکتی انجام دادند.
اسرائیل برای توجیه حمله تأکید کرد می خواهد به این وسیله گروه های فلسطینی را از شلیک موشک به اهداف اسرائیل باز دارد. بررسی دقیق از رسانه های اسرائیلی نشان می دهد نویسندگان و تحلیلگران نظامی می گویند، مقام های اسرائیل برای این حمله زمان زیادی تدارک دیدند که هدف اصلی آنها تفرقه افکنی و تضعیف گروه های مقاومت فلسطین بود.
نوار غزه هیچ تهدید راهبردی برای امنیت اسرائیل ندارد. این منطقه بسیار کوچک ساحلی است که می تواند به راحتی کنترل و محاصره شود. غزه نزدیک به 16 سال است تحت محاصره شدید زمینی، هوایی و دریایی اسرائیل و مصر قرار دارد و سازمان های اطلاعاتی مصر و اسرائیل از تمام اتفاقاتی که در این منطقه می افتد، آگاه هستند. با وجود این، تعجبی نداشت اسرائیل بار دیگر به تخریب زیرساخت ها و کشتار غیرنظامیان نوار غزه پرداخت.
اسرائیل برای توجیه حملات نظامی خود به اصل «حق دفاع از خود» متوسل می شود. مقام های اشغالگر اسرائیل به خود این اختیار را داده اند هر کسی را که در برابر اشغال وحشیانه آن ها مقاومت کند، «تروریست» اعلام کنند، غیرقانونی تحت تعقیب قرار دهند و بدون محاکمه آن ها را به قتل برسانند. این قانون جنگل است که شایسته ادعای «تنها دموکراسی خاورمیانه» نیست.
قوانین و کنوانسیون های بین المللی با این ارزیابی موافق هستند؛ اما برای پاسخگو کردن اسرائیل هیچ کار خاصی انجام نمی دهند. اسرائیل همچنان بدون مجازات عمل می کند. بمباران یک برج مسکونی چند طبقه در اردوگاه آوارگان شهر رفح به کشته شدن دست کم هفت نفر ازجمله یک فرمانده جهاد اسلامی منجر شد و ده ها خانه دیگر را ویران کرد. غیرنظامیانی که در این حمله زخمی و کشته شده اند، چه گناهی داشتند؟ این البته نمونه دیگری از مجازات دسته جمعی و جنایت جنگی اسرائیل بود. البته آیا کسی به این موضوع اهمیت می دهد؟ مطمئناً خیر.
روسیه چند روز پس از جنگ اوکراین مورد تحریم قرار گرفت؛ ولی اسرائیل بعد بیش از ۷۰ سال پاکسازی قومی، قتل عام و نقض حقوق بشر با تحریم بین المللی مواجه نمی شود. استانداردهای دوگانه آشکار است؛ در حالی که اسرائیل در حال کشتار غیرنظامیان در غزه بود، جهان ایستاد و تماشا می کرد و این برای نخستین بار نیست. کارستن هنسن، مدیر منطقه خاورمیانه شورای پناهندگان نروژ در اظهاراتی بیان کرد: هر تشدید خشونت در غزه به هزینه مردم عادی تمام می شود. کودکان و خانواده های بی گناه تا زمانی که به یاد می آورند در دایره باطل خشونت گرفتار شده اند. بسیاری در غزه هنوز از بحران 11 روزه سال گذشته (از نظر روانی و جسمی) در حال بهبودی هستند.
با وجود این، دولت جو بایدن رئیس جمهور آمریکا که میلیاردها دلار کمک نظامی و بشردوستانه به اوکراین کرده است، به غزه اهمیتی نمی دهد. در عوض هر سال دست کم 3 میلیارد دلار به دولت آپارتاید اسرائیل کمک نظامی می کند. بایدن کشتار غیرنظامیان در غزه به وسیله اسرائیل را با ادعای اینکه این کشتار برای «دفاع از خود» بود، توجیه کرد. طبیعتاً سفیر آمریکا در اسرائیل نیز با تکرار سخنان بایدن گفت، آمریکا قاطعانه معتقد است اسرائیل حق دارد از خود محافظت کند. لیز تراس، وزیر امور خارجه بریتانیا نیز همین کار را کرد: بریتانیا در کنار اسرائیل و حقش برای دفاع از خود ایستاده است. ما گروه های تروریستی را محکوم می کنیم که به سمت غیرنظامیان شلیک می کنند و خواستار پایان سریع خشونت هستیم.
او چشم خود را بر کودکانی که در غزه سلاخی می شدند، بست. وی موشک‌های اسرائیلی را که خانه‌ها و زیرساخت‌های غیرنظامی ازجمله بیمارستان‌ها و حتی گورستان‌ها را هدف قرار می‌دهند، نادیده گرفت. اروپا تا حد زیادی در برابر خون فلسطینیان که به وسیله اسرائیل ریخته می شود، سکوت کرده و گویی هیچ اتفاقی در غزه نیفتاده است. آیا اروپایی ها اینقدر مشتاق هستند فلسطینی ها را صرفاً به خاطر رد اشغال سرزمینشان به وسیله صهیونیست ها سلاخی کنند؟
سفیر اوکراین در اسرائیل در پیامی توئیتری نوشت: به عنوان یک اوکراینی، در حالی که کشور ما مورد حمله وحشیانه است، با مردم اسرائیل احساس همدردی می کنم و حملات وحشیانه متجاوز علیه مردم را احساس می کنم.
رهبران عرب چطور؟ آنها اعتراف به برادری با فلسطینی ها می کنند، اما یا سکوت کردند یا با شرمساری جنایتهای اسرائیل را محکوم نکردند. هیچ یک از رژیم های عضو توافق نامه ابراهیم جرئت قطع روابط خود با دولت اشغالگر را نداشتند. فقط جمعیت هلال احمر قطر قول کمک های بشردوستانه داده است.
به نظر می آید اجماع نه چندان پنهان در جامعه بین المللی این است که مردم فلسطین باید ریشه کن شوند تا اجازه داده شود اشغالگری استعماری شهرک نشین اسرائیل تمام فلسطین را تسخیر کند. اسرائیل بزرگ هدف صهیونیسم است و هیچ چیز نباید مانع از آن شود. کشورهایی که صدای خود را در حمایت از فلسطینی ها بلند می کنند، اما هیچ اقدامی علیه دولت اشغالگر انجام نمی دهند نفاق خود را به نمایش می گذارند؛ «شرم بر آنها».
