به گزارش فرارو به نقل از آتلانتیک؛ برای مثال، ترامپ به وضوح از فهرست نامزد‌های بالقوه ۲۰۲۴ نشست “باشگاه برای رشد” که برای حضور در اواخر هفته جاری دعوت شده اند حذف شده است. این نشست از سوی آن گروه محافظه کار به عنوان بزرگترین مراسم برای جمع آوری کمک مالی در پالم بیچ در فلوریدا یعنی دقیقا در حیاط خلوت ترامپ برگزار می‌شود.
به همین ترتیب شبکه گسترده اهداکنندگان مرتبط با برادران کخ ماه گذشته اعلام کرد که در انتخابات مقدماتی حزب جمهوری خواه در سال ۲۰۲۴ میلادی برای انتخاب نامزدی که “ورق رویداد‌های چند سال گذشته را بر می‌گرداند” کار خواهد کرد که اشاره‌ای غیر قابل انکار به فرا رفتن از ترامپ و گذر از او بوده است.
البته این طیف اگرچه هنوز در اقلیت هستند، اما جریان ثابتی از استراتژیست‌های برجسته جمهوری خواه کمک کنندگان مالی و مقام‌های منتخب آشکارا پیش بینی می‌کنند که در صورت معرفی مجدد ترامپ به عنوان نامزد حزب جمهوری خواه آن حزب در انتخابات سال ۲۰۲۴ میلادی متحمل شکست خواهد شد.
به نظر می‌رسد تمام این موارد بازتابی از رقابت اولیه جمهوری خواهان در سال ۲۰۱۶ میلادی است. بله، همین طور است. در آن زمان نیز “باشگاه برای رشد” و شبکه “کخ” با نامزدی ترامپ مخالفت کرده بودند. کمک کنندگان بزرگ‌تر حزب نیز تقریبا به طور کامل از ترامپ دوری کرده بودند و جزو مواردی معدود هیچ یک از مقام‌های منتخب از ترامپ حمایت نکردند تا زمانی که او نامزد حزب شد.
رهبران حزب مانند سناتور “لیندسی گراهام” هشدار دادند که اگر ترامپ را به عنوان نامزد معرفی کنیم “نابود خواهیم شد و در آن صورت شایسته نابود شدن خواهیم بود”. با این وجود، این که آیا مخالفت رهبران حزب جمهوری خواه با ترامپ اکنون موثرتر و بادوام‌تر خواهد بود یا نه یک پرسش باز و با پاسخی نامشخص است.
جمهوری خواهان مقاوم در برابر ترامپ محتاطانه خوشبین هستند که این بار وضعیت متفاوت باشد. این تا حدودی به دلیل نشانه‌هایی است مبنی بر آن که “ران دیسانتیس” فرماندار فلوریدا ممکن است نیرو‌های ضد ترامپ را مؤثرتر از هر یک از رقبای ترامپ در سال ۲۰۱۶ میلادی متحد کند. با این وجود، این بدان خاطر است که مخالفان ترامپ زودتر از رقابت‌های سال ۲۰۱۶ میلادی بسیج شده اند.
نکته دیگر درباره سال ۲۰۱۵ میلادی آن است که ترامپ در سال ۲۰۱۵ میلادی ابتکار عمل را در دست داشت. او همگان را شگفت زده کرده بود. تشکیلات حزب همواره عقب مانده بود و تلاش می‌کرد به ترامپ واکنش نشان دهد. نامزد‌های حزبی پراکنده بودند. بنابراین، آنان هرگز نتوانستند در برابر ترامپ با یکدیگر متحد شوند. اکنون، اما دست کم از لحاظ نظری نهاد‌های بزرگتری وجود دارند که زودتر علیه ترامپ بسیج شده اند و از ابتدا آماده به نظر می‌رسند.
با این وجود، علیرغم وجود تغییرات غیر قابل انکار در چشم انداز بسیاری از جمهوری خواهان تردید دارند که مخالفت رهبران و کمک کنندگان بزرگ مالی حزب جمهوری خواه تاثیر زیادی بر سرنوشت ترامپ در سال ۲۰۲۴ میلادی داشته باشد.
تقریبا همگان در حزب جمهوری خواه با این نظر موافق هستند که ترامپ در حال حاضر با چالش‌های سیاسی‌ای مواجه است که در سال ۲۰۱۶ میلادی با آن روبرو نبود به ویژه آن که امروز نگرانی‌های گسترده تری در میان رای دهندگان جمهوری خواه در مورد آن که آیا او می‌تواند در انتخابات سراسری پیروزی شود یا خیر وجود دارد. با این وجود، برخی معتقدند که مخالفت آشکارتر نخبگان حزبی با ترامپ به او کمک می‌کند تا حامیان سرسخت خود را متقاعد کند که او به تنهایی برای آنان می‌جنگد.
“کریگ رابینسون” مدیر سیاسی سابق حزب جمهوری خواه در آیووا به “آتلانتیک” می‌گوید: “ترامپ به قدری شخصیت سیاسی منحصر بفردی دارد که از برخی جهات می‌توان استدلال کرد که بسیج این حجم از نیرو علیه اش او را قوی‌تر می‌سازد”.
اردوگاه ترامپ آماده است تا این گونه استدلال‌ها را علیه گروه‌ها و رهبران احزاب مخالف او مطرح کند. “هوگان گیدلی” معاون مطبوعاتی سابق ترامپ در کاخ سفید می‌گوید “ساده انگارانه” است اگر تصور کنیم که تشکیلات حزب جمهوری خواه واقعا می‌تواند پشت یک آلترناتیو و بدیل واحد متحد شود آن گونه که بسیاری از منتقدان ترامپ امیدوار هستند.
او می‌افزاید: “ترامپ و متحدان اش می‌توانند استدلال کند این تداوم تلاش‌های هماهنگ از سوی تشکیلات برای سرنگونی فردی است که قادر به کنترل او نبودند”.
پیش از ظهور ترامپ الگوی انتخاب نامزد حزبی در انتخابات مقدماتی به نوعی “نامزئی” بود. خودی‌های احزاب گردهم می‌آمدند و در نشست‌های پیش از برگزاری انتخابات مقدماتی مقام‌های منتخب، اهدا کنندگان مالی و گروه‌های ذینفع حزبی برای انتخاب نامزد نهایی تصمیم گیری می‌کردند.
در مورد حزب دموکرات این مورد درباره انتخاب والتر ماندل در سال ۱۹۸۴، بیل کلینتون در سال ۱۹۹۲، ال گور در سال ۲۰۰۰ و هیلاری کلینتون در سال ۲۰۱۶ میلادی دیده شد. در مورد حزب جمهوری خواه نیز این گونه بود از جمله نامزدی جورج بوش پدر در سال ۱۹۸۸، باب دول در سال ۱۹۹۶، جورج دابلیو بوش در سال ۲۰۰۰، جان مک کین در سال ۲۰۰۸ و میت رامنی در سال ۲۰۱۲ میلادی.
در این الگو رای دهندگان اولیه در نهایت نامزدی را انتخاب می‌کردند که در ابتدا بیش‌ترین حمایت را از سوی مقام‌های منتخب، گروه‌های ذینفع و اهداکنندگان به دست آورده بود. وضعت به گونه‌ای بود که “مارتی کوهن” پژوهشگر علوم سیاسی در کتاب اش در سال ۲۰۰۸ میلادی تحت عنوان “حزب تصمیم می‌گیرد” نوشته بود:”اصلاح طلبان (رفرمیست ها) در دهه ۱۹۷۰ میلادی تلاش کردند تا نامزدی ریاست جمهوری را از دست خودی‌های احزاب دور کنند، اما این کنترل‌ها دوباره احیا شده اند”.
ورود ترامپ به عرصه انتخابات برای نامزدی حزب جمهوری خواه در سال ۲۰۱۶ میلادی نمادی از آشکارترین استثنای اخیر در نظریه “حزب تصمیم می‌گیرد” بود. ترامپ تقریبا هیچ یک از سرمایه‌هایی که معمولا دست نامزد‌ها را تقویت می‌کنند جمع آوری نکرد.
در طول انتخابات مقدماتی سال ۲۰۱۶ میلادی جب بوش، تد کروز و مارکو روبیو همگی از او انتقاد کردند. تنها سناتور “جف سشنز” از آلاباما و سه فرماندار از ترامپ در هر مرحله از انتخابات مقدماتی حمایت کردند. ترامپ در سال ۲۰۱۶ میلادی بر این محدودیت‌ها غلبه کرد و با اجرای پر زور و پر زرق و برق در مناظره‌های جمهوری خواهان، کارزار‌های بزرگ در ایالت‌های کلیدی و مهم‌تر از همه موجی از پوشش بی سابقه رسانه ملی که در آن به نگرانی رای دهندگان سفیدپوست در مورد مسائل فرهنی و نژادی اشاره می‌شد توانست موفق شود.
“جورج والاس کوهن” پژوهشگر علوم سیاسی در دانشگاه جیمز مدیسن به “آتلانتیک” می‌گوید: “ترامپ توانست یک کارزار رسانه ملی را برای برنده شدن در رقابت نامزدی حزب راه اندازی کند و این چیزی بود که ما انتظار نداشتیم مسیری موفقیت آمیز برایش باشد”.
کوهن مانند بسیاری دیگر از تحلیلگران معتقد است که یکی از دلایل اصلی‌ای که سبب شد تا ترامپ از مقاومت گسترده رهبران حزب جان سالم به در ببرد آن بود که مخالفان او هرگز پشت یک آلترناتیو واحد متحد نشدند و در عوض در میان کروز، روبیو، بوش و جان کاسیچ فرماندار سابق اوهایو پخش و پراکنده شده بودند.
او می‌گوید: “من فکر می‌کنم اگر حزب بتواند روی یک نامزد قابل قبول متحد هنوز شانس خوبی برای مقابله با ترامپ وجود خواهد داشت. پرسش مهم آن است که اکنون تا چه اندازه دشوار است که حول یک نامزد خاص تثبیت شوند”؟
این پرسش دقیقا بار دیگر برای جمهوری خواهانی که نسبت به ترامپ بدبین هستند مطرح شده است. بسیاری از اعضای حزب بر این باورند که سقف حمایت بالقوه ترامپ در حال حاضر کمتر از انتخابات مقدماتی سال ۲۰۱۶ است به ویژه در میان رای دهندگان جمهوری خواه با تحصیلات دانشگاهی که حتی در آن زمان نیز عمدتا علیه ترامپ رای دادند. با این وجود، اگر هیچ نامزدی نتواند سایر بخش‌های حزب را به سوی خود جلب کند تسلط محکم ترامپ بر حدود یک سوم رأی دهندگان جمهوری خواه هم چنان می‌تواند به او اجازه دهد که برنده شود.
برای بسیاری از بدبینان حزب نسبت به ترامپ بزرگترین تفاوت امسال با سال ۲۰۱۶ میلادی آن است که دیسانتیس ممکن است نیرو‌های ضد ترامپ را به طور کامل‌تر از هر کسی در آن زمان متحد کند.
“اسکات رید” استراتژیست حزب جمهوری خواه که در سال ۱۹۹۶ به عنوان مدیر کارزار “دول” فعالیت کرده بود پیش‌بینی می‌کند که بسیاری از جمهوری خواهان در تابستان سال جاری میلادی حول محور دیسانتیس متحد شوند.
دیسانتیس مطمئنا علاقه زیادی را ایجاد می‌کند: نشستی که او در اواخر هفته گذشته در فلوریدا برگزار کرد صفوفی از مقام‌های منتخب، فعالان محافظه کار و کمک کنندگان مالی را به سوی خود جلب کرد.
تمام استراتژیست‌های جمهوری خواه که در روز‌های اخیر با آنان صبت کردیم انتظار دارند که اهدا کنندگان مالی در سال جاری در مقایسه با سال ۲۰۱۶ میلادی آگاهانه‌تر عمل کنند تا بتوانند دلار‌های شان را برای کاهش شانس نامزدی ترامپ سرمایه گذاری نمایند. دیسانتیس احتمالا‌های هنگفتی را دریافت خواهد کرد.
با این وجود، بسیاری از این استراتژیست‌ها متقاعد نشده‌اند که بدبینان حزب نسبت به ترامپ به طور دسته جمعی به سوی دیسانتیس حرکت کنند به خصوص تا زمانی که شواهد بیش تری مبنی بر آن که او می‌تواند از پس دشواری‌های کارزار رقابت ملی در برابر ترامپ برآید را مشاهده نکرده باشند.
چندین استراتژیست حزب جمهوری خواه پیش‌بینی می‌کردند با توجه به آن که دیسانتیس و ترامپ هر دو خود را به عنوان جنگجویان فرهنگی متخاصم معرفی کرده اند ممکن است نامزد سومی ظهور کند که پیامی کمتر قطبی و خوش بینانه‌تر را ارائه کند. در این میان یک نام بار‌ها به عنوان یک احتمال برای ایفای این نقش مطرح شد: “تیم اسکات” سناتور کارولینای جنوبی تنها جمهوری خواه سیاه پوست در مجلس نمایندگان.
رابیسنون مدیر سابق سیاسی حزب جمهوری خواه از آیووا می‌گوید: “من فکر می‌کنم او می‌تواند به اینجا بیاید و خیلی خوب کار کند”.
به نظر می‌رسد شرایط برای تشکیلات جمهوری خواه بدبین به ترامپ فراهم باشد تا در سال ۲۰۲۴ میلادی به سمت مدل “حزب تصمیم می‌گیرد” حرکت کنند. به نظر می‌رسد این بار مقاومت تشکیلات حزب در برابر ترامپ قوی‌تر و سازماندهی شده‌تر از سال ۲۰۱۶ میلادی خواهد بود.
“جنیفر هورن” رئیس سابق ایالتی حزب جمهوری خواه در نیوهمپشایر و یکی از منتقدان ترامپ به “آتلانتیک” هشدار می‌دهد که اگر به نظر برسد که ترامپ در مسیر کسب نامزدی قرار دارد چنین مقاومت داخلی‌ای ممکن است پس از چند دوره مقدماتی بار دیگر از بین برود. هورن پیش‌بینی می‌کند که اگر وارد رقابت‌های مقدماتی شویم و ترامپ برنده شود همه چیز مشابه سال ۲۰۱۶ میلادی خواهد شد.
او می‌گوید: “ما در آن سال دیدیم که حزب و اهدا کنندگان و تمام افراد دیگر تا چه اندازه روح خود را فروختند و در نهایت با ترامپ همراه شدند. اگر او دوباره مرد میدان شود بار دیگر مرد تمام حزب خواهد شد”.
